บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ คือ ๑) เพื่อศึกษาอบายภูมิในคัมภีร์พุทธศาสนาเถรวาท ๒) เพื่อศึกษาพระโสดาบันในคัมภีร์พุทธศาสนาเถรวาท ๓) เพื่อวิเคราะห์การปิดกั้นอบายภูมิของพระโสดาบัน เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร (Documentary Research) โดยศึกษาข้อมูลจากคัมภีร์
พุทธศาสนาเถรวาท และเอกสารอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง รวบรวมเรียบเรียงบรรยายเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า ๑) อบายภูมิ หมายถึง ถิ่น ดินแดน ภูมิ หรือสถานที่ อันเป็นโลกที่อยู่อาศัยของสรรพสัตว์ผู้กระทำอกุศลกรรมบถ ทางกาย ทางวาจา ทางใจ ไม่อยู่ในศีล เป็นมิจฉาทิฎฐิ มักโกรธ อาฆาตพยาบาท ปองร้ายผู้อื่น มีจิตริษยา จะไปถือกำเนิดอยู่อาศัย อันมีลักษณะปราศจากความเจริญ ไม่มีการพัฒนา เต็มไปด้วยความเดือดร้อน ความทุกข์ ปราศจากความยินดี น่ากลัว ปราศจากการเรียนรู้ ทนอยู่อยากต้องรับโทษสถานเดียว มี ๔ ภูมิ คือ เดรัจฉาน เปรต อสุรกาย นรก
๒) พระโสดาบัน หมายถึง ผู้เข้าถึงกระแสพระนิพพาน คือเข้าสู่มรรค เดินทางถูกต้องตามอริยมรรคอย่างแท้จริง รู้ชัดความเกิด ความดับ คุณ โทษ และเครื่องสลัดออกจากอินทรีย์ ๕ ประการ ตามความเป็นจริง เป็นผู้ไม่ตกไปในอบายภูมิ
๓) การปิดกั้นอบายภูมิของพระโสดาบัน คือปิดกั้นได้ด้วยมรรคญาณ ที่เกิดจากการเจริญวิปัสสนาภาวนา เพื่อบรรลุมรรค ผล นิพพาน จนได้ญาณลำดับขั้นที่ ๑๔ ในญาณ ๑๖ ในการเจริญวิปัสสนาภาวนา เพื่อการปิดกั้นอบายภูมิของพระโสดาบันนั้น เป็นการประหาณกิเลสด้วยปฐมมรรค คือโสดาปัตติมรรคญาณทำหน้าที่ประหาณ สักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาส (มิจฉาทิฏฐิ และวิจิกิจฉา) ได้อย่างเด็ดขาด ผู้ปฏิบัติวิปัสสนาจนสำเร็จญาณนี้ชื่อว่าเป็นพระอริยบุคคลชั้นโสดาบันปิดกั้นอบายภูมิได้อย่างเด็ดขาด
ดาวน์โหลด
|
ค้นหา 
.jpg)
