การวิจัยเรื่องการพัฒนาความเป็นกัลยาณมิตร โดยกระบวนการฝึกทักษะทางสังคมของนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมกาย แคลิฟอร์เนีย ศูนย์ประเทศไทย มีวัตถุประสงค์เพื่อ ๑) ศึกษาระดับความเป็นกัลยาณมิตรของนักศึกษา ก่อนเข้ากระบวนการฝึกทักษะทางสังคม ๒) ศึกษาระดับความเป็นกัลยาณมิตรของนักศึกษา หลังเข้ากระบวนการฝึกทักษะทางสังคม ๓) เปรียบเทียบระดับความเป็นกัลยาณมิตรของนักศึกษา ก่อนและหลังเข้ากระบวนการฝึกทักษะทางสังคม และ ๔) เสนอแนวทางการพัฒนาความเป็นกัลยาณมิตร โดยกระบวนการฝึกทักษะทางสังคมของนักศึกษา รูปแบบการวิจัยเป็นแบบกึ่งทดลอง (Quasi-experimental design) วัดผลก่อนและหลังการทดลอง กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาที่สมัครใจเข้าร่วมกระบวนการฝึกทักษะทางสังคม จำนวน ๓๘ คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย (Mean) ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน (Standard Deviation) ทดสอบสมมติฐานโดยสถิติ Paired samples t-test และการวิเคราะห์เนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่า

๑) ก่อนและหลังเข้ากระบวนการฝึกทักษะทางสังคม นักศึกษามีความเป็นกัลยาณมิตรโดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก

๒) หลังเข้ากระบวนการฝึกทักษะทางสังคม นักศึกษามีความเป็นกัลยาณมิตร โดยภาพรวมสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ ๐.๐๑ เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่านักศึกษามีความเป็นกัลยาณมิตรสูงขึ้นอยู่ในระดับมากที่สุด ๒ ด้าน คือ ด้านน่ารัก และด้านไม่ชักนำไปในทางเสื่อมเสีย ส่วนความเป็นกัลยาณมิตรด้านน่าเคารพ ด้านน่าเจริญใจ ด้านรู้จักพูดให้ได้ผล ด้านอดทนต่อถ้อยคำ และด้านแถลงเรื่องล้ำลึก สูงขึ้นอยู่ในระดับมาก

๓) แนวทางการพัฒนาความเป็นกัลยาณมิตร โดยกระบวนการฝึกทักษะทางสังคม ที่ส่งผลต่อการพัฒนาความเป็นกัลยาณมิตร โดยภาพรวมสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ ๐.๐๕ คือ ทักษะในการติดต่อสื่อสารส่งผลต่อการพัฒนาความเป็นกัลยาณมิตรด้านไม่ชักนำไปในทางเสื่อมเสีย และด้านแถลงเรื่องล้ำลึก ส่วนการผูกมิตรส่งผลต่อการพัฒนาความเป็นกัลยาณมิตรด้านน่ารัก และด้านน่าเจริญใจ

Download